Η περίοδος που διανύουμε, είναι αδιαμφισβήτητα η πιο σουρεαλιστική εμπειρία που θα έχουμε από κοινού, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, εθνικότητας και θρησκεύματος. Ενώ λοιπόν είμαι σίγουρη πως μέχρι τώρα θα έχετε διαβάσει δεκάδες άρθρα σχετικά με το πώς μπορούμε να περάσουμε την ώρα μας μέσα στο σπίτι, ήρθα κι εγώ για να βάλω το λιθαράκι μου, και να μιλήσω για ένα από τα αγαπημένα μου θέματα: τα βιβλία!
Το “The Hoarder” είναι η ιστορία της Maud, μιας οικιακής βοηθού που εργάζεται στο σπίτι ενός ιδιότροπου ηλικιωμένου κυρίου ο οποίος έχει την τάση να κρατάει και να αποθηκεύει αντικείμενα (αξίας ή μη), τα οποία όμως καταλαμβάνουν πλέον το μεγαλύτερο μέρος του σπιτιού του. Ο Cathal μετά τον θάνατο της γυναίκας του, συνέχισε να ζει μόνος (με τις δεκάδες γάτες του) στην γοτθική έπαυλη του, και να αντιστέκεται σθεναρά σε όλες προσπάθειες του γιού του να τον στείλει σε οίκο ευγηρίας. Η Maud, εκτός από το ότι συνεργάζεται με τον ηλικιωμένο στην προσπάθειά της να τον βοηθήσει να παραμείνει στο σπίτι του, ξεκινάει την προσωπική της αποστολή: να ξεσκεπάσει τα οικογενειακά μυστικά που κρύβονται στο μυστηριώδες σπίτι και να εξιχνιάσει μια ξεχασμένη υπόθεση εξαφάνισης. Πρόκεται για μια ιστορία μυστηρίου, πλούσια σε στοιχειά λυρισμού, ιρλανδικών μύθων, μαύρης κωμωδίας, και μαγικού ρεαλίσμου (που είναι από τα αγαπημένα μου είδη).
“Memory is like a wayward dog. Sometimes it drops the ball and sometimes it brings it, and sometimes it doesn’t bring a ball at all; it brings a shoe.”
Τα “Έθιμα Ταφής” είναι ένα βιβλίο βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Agnes, μιας νεαρής γυναίκας που το 1829 καταδικάστηκε σε θάνατο για τον φόνο του πρώην αφεντικού της στην Ισλανδία. Σε αναμονή για την εκτέλεσή της, στέλνεται σε απομόνωση σε ένα απομακρυσμένο αγρόκτημα όπου κατοικεί μια οικογένεια, η οποία τρομοκρατείται στην προοπτική της “συγκατοίκησης” μαζί της. Ενώ το τέλος της ζωής της Agnes πλησιάζει, αποκαλύπτοναι πτυχές της δικής της εκδοχής για το τι πραγματικά συνέβη. Το παγωμένο και μοναχικό τοπίο της Ισλανδίας αποτελεί το ιδανικό σκηνικό για την ιστορία που εκτυλίσσεται, και οι σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ των χαρακτήρων φαίνονται άκρως αληθινές. Παρά το ότι το βιβλίο είναι απλά βασισμένο σε ένα πραγματικό γεγονός (η 33χρονη Agnes Magnúsdóttir ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που καταδικάστηκε σε θάνατο στην Ισλανδία), ο αναγνώστης αισθάνεται σαν να παρακολουθεί την εξέλιξη των καταστάσεων ακριβώς όπως έγιναν, χάρη στην εμπεριστατωμένη έρευνα της Kent.
“To know what a person has done, and to know who a person is, are very different things.”
Three things about Elsie – Joanna Cannon
Το “Three things about Elsie” ήταν από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα πέρσι, και αυτό γιατί άνθρωποι που δυστυχώς είναι συχνά στο περιθώριο τόσο στην πραγματική ζωή, όσο και στην απεικόνισή τους στα βιβλία ή στις ταινίες, εδώ αποκτούν πρωταγωνιστικό ρόλο. Πρωταγωνίστρια και αφηγήτρια λοιπόν αυτού του βιβλίου είναι η 84χρονη Florence, η οποία διαμένει σε οίκο ευγηρίας. Η Florence βρίσκεται πεσμένη στο δωμάτιό της, και ενώ περιμένει κάποιος να έρθει να την βοηθήσει να σηκωθεί, αναρωτιέται αν ο νέος κάτοικος του οίκου ευγυρίας είναι αυτός που λέει ότι είναι (και αν ναι, γιατί της θυμίζει κάποιον που υποτίθεται ότι πέθανε πριν από 60 χρόνια). Η Florence είναι ο ορισμός του αναξιόπιστου αφηγητή, καθώς η όχι-και-τόσο-καλή μνήμη της συχνά την προδίδει. Έτσι έχοντας πάντα στο πλευρό της την καλύτερη φίλη της, Elsie, η οποία είναι πάντα πρόθυμη να την βοηθήσει, αγωνιά για το αν πρόκειται να αποκαλυφθεί ένα μεγάλο μυστικό από το παρελθόν της.
“There were people missing from our conversation, and others were coloured in and underlined. Those who made life easier were found again, and those who caused problems were disappeared. It’s the greatest advantage of reminiscing. Tha past can be exactly how you wanted it to be the first time around.”
The Five: The Untold Lives of the Women Killed by Jack the Ripper – Hallie Rubenhold
Αυτό το βιβλίο είναι το μοναδικό non-fiction της λίστας, και σίγουρα θα αρέσει σε όσους ενδιαφέρονται για true crime. Το “The Five” είναι αποτέλεσμα της μελέτης της ιστορικού, Hallie Rubenhold σχετικά με τα πέντε κανονικά θύματα του Jack the Ripper, ο οποίος έδρασε με φόντο το Λονδίνο και συγκεκριμένα την περιοχή Whitechapel, το 1888. Ο σκοπός του βιβλίου δεν είναι να εξηγήσει πως διαπράχθηκαν οι δολοφονίες, να μπει στο μυαλό του δολοφόνου, ή να αναλύσει θεωρίες σχετικά με το ποιός ήταν· αντίθετα ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με τα θύματά του, για τα οποία πολλοί δεν γνωρίζουν καμία πληροφορία και συχνά, ούτε τα ονόματά τους. Το κοινό στοιχείο των πέντε γυναικών που αποτέλεσαν θύματα του Jack the Ripper είναι ότι έμειναν στην ιστορία ως εκδιδόμενες. Στόχος λοιπόν της Rubenhold είναι να διερευνήσει το κατά πόσο αυτή η φήμη είναι αληθινή (δεν είναι), εξιστορώντας τις ζωές τους από την γέννηση μέχρι και τον θάνατό τους.
“Just as it did in the nineteenth century, the notion that the victims were ‘only prostitutes’ seeks to perpetuate the belief that there are good women and bad women; madonnas and whores. It suggests that there is an acceptable standard of female behaviour and those that deviate from it are fit to be punished.”
Η μητέρα του σκύλου – Παύλος Μάτεσις
Άρχισα να διαβάζω αυτό το βιβλίο με πλήρη άγνοια για το περιεχόμενο και την πλοκή του, και όμως με αιχμαλώτισε από την πρώτη σελίδα. Η ηλικιωμένη πλέον Ραραού, μας αφηγείται την ζωή της, εστιάζοντας στην νεαρή της ηλικία και την ζωή της στην επαρχία στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής. Σήμερα, από το διαμέρισμά της στην Αθήνα, κι ενώ περιμένει την σύνταξή της από το ταμείο κομπάρσων θεάτρου, η αφηγήτρια θυμάται στιγμές από την παλιά της γειτονιά, και καταστάσεις που βίωσε η οικογένειά της (και κυρίως η μητέρα της) την περίοδο της Κατοχής αλλά και της Απελευθέρωσης. Η μοναδική οπτική της Ραραού, έχει ως αποτέλεσμα μια άκρως κωμικοτραγική αφήγηση των γεγονότων, τα οποία αισθανόμουν ότι εκμυστηρευόταν απευθείας σε εμένα.
“Είκοσι έξι κάνουμε πρεμιέρα, σημειώνω εγώ θρίαμβο ως κόρη ορφανής, είκοσι οκτώ ξεσπάει ο πόλεμος, λες και μου έκαναν σαμποτάζ παιδί μου… Βρήκαμε την ώρα ως έθνος να πούμε το σκασμένο το όχι, για να μου κόψουνε την τύχη εμένα. Τέλος πάντων, προηγείται η πατρίς, αν και αόρατη.”
Polygon Eye 